De Raad van State heeft bepaald dat het UWV bij het verstrekken van werkvergunningen
aan asielzoekers niet langer de eis mag stellen dat zij maximaal 24 weken per jaar
mogen werken. Op basis van de Europese Opvangrichtlijn zijn lidstaten van de Europese Unie verplicht
om te zorgen dat asielzoekers effectieve toegang krijgen tot de arbeidsmarkt. Lidstaten
mogen wel zelf bepalen onder welke voorwaarden dat gebeurt. Volgens de Raad van State kan uit de algemene opzet, de context, de doelstelling en
de geschiedenis van de totstandkoming van de Opvangrichtlijn worden afgeleid dat de
Uniewetgever met deze richtlijn heeft beoogd de zelfstandigheid van asielzoekers te
bevorderen. Een onderdeel van deze brede doelstelling is het vergemakkelijken van
de toegang tot de arbeidsmarkt voor asielzoekers en het waarborgen dat zij eerlijke
kansen krijgen om in de lidstaten van de Europese Unie tot de arbeidsmarkt toe te
treden. Dat asielzoekers door de 24‑weken‑eis binnen een tijdsbestek van 52 weken
slechts 24 weken toegang hebben tot de arbeidsmarkt is naar het oordeel van de Raad
van State in strijd met de achtergrond en doelstelling van de Opvangrichtlijn. Rapport Regioplan Uit een rapport van onderzoeksbureau Regioplan, opgesteld in opdracht van het ministerie
van Sociale Zaken, van april 2023 volgt dat de 24‑weken‑eis de effectieve toegang
tot de arbeidsmarkt voor asielzoekers verhindert. De eis vormt voornamelijk een drempel
voor werkgevers die meestal op zoek zijn naar personeel voor langere termijn. De asielzoeker
is door die eis geen aantrekkelijke werknemer. De investering is voor werkgevers vaak
te groot. Voor haar oordeel vindt de Raad van State ook steun in de rechtspraak van
het Hof van Justitie in Luxemburg. Uit die rechtspraak volgt dat lidstaten geen maatregelen
of voorwaarden mogen vaststellen die ‘afbreuk kunnen doen aan het doel en nuttig effect
van de Opvangrichtlijn.’ De Raad van State oordeelt daarom dat de 24‑weken‑eis onverbindend
is. Bron: Raad van State 29-11-2023.